medycyna praktyczna dla lekarzy
medycyna praktyczna dla lekarzy
U chorych z IGT i rozpoznaną ChSN lub czynnikami ryzyka sercowo-naczyniowego, uczestniczących w programie modyfikacji stylu życia w celu zmniejszenia ryzyka rozwoju cukrzycy, stosowanie walsartanu w porównaniu z placebo wiązało się z mniejszym ryzykiem rozwoju cukrzycy i częstszym występowaniem objawów niepożądanych związanych z hipotensją.
U chorych na cukrzycę typu 2 obciążonych zwiększonym ryzykiem sercowo-naczyniowym dodanie fenofibratu do simwastatyny, w porównaniu z monoterapią simwastatyną, nie zmniejszyło ryzyka zgonu ani ryzyka poważnych zdarzeń sercowo-naczyniowych.
U chorych na cukrzycę typu 2 obciążonych zwiększonym ryzykiem sercowo-naczyniowym intensywna kontrola ciśnienia tętniczego (docelowe ciśnienie skurczowe <120 mm Hg), w porównaniu z kontrolą standardową (<140 mm Hg), zmniejszyła ryzyko udaru mózgu, nie wpłynęła istotnie na ryzyko innych zdarzeń sercowo-naczyniowych i wiązała się z częstszym występowaniem poważnych objawów niepożądanych.
U dorosłych z ABI =<0,95 bez klinicznie jawnej choroby sercowo-naczyniowej przyjmowanie ASA nie zmniejszyło ryzyka wystąpienia zdarzeń wieńcowych, udaru mózgu, zgonu z jakiejkolwiek przyczyny lub konieczności rewaskularyzacji tętnic wieńcowych bądź obwodowych.
U chorych ze zwężeniem tętnicy szyjnej angioplastyka z wszczepieniem stentu, w porównaniu z endarterektomią, wiąże się z większym ryzykiem wystąpienia okołozabiegowego udaru mózgu oraz z mniejszym ryzykiem zawału serca i uszkodzenia nerwów czaszkowych.
Rehabilitacja kardiologiczna stanowi istotny element leczenia chorych po zawale serca lub po zabiegu rewaskularyzacji wieńcowej. Przyczynia się do zmniejszenia śmiertelności i chorobowości w tej grupie chorych.
Zwiększone stężenie CRP w surowicy wiąże się z większym ryzykiem choroby wieńcowej, udaru niedokrwiennego mózgu oraz zgonu z przyczyn naczyniowych i z przyczyn innych niż naczyniowe.
Jednym z głównych celów leczenia przeciwnadciśnieniowego jest zmniejszenie ryzyka chorób sercowo-naczyniowych, czego warunkiem jest odpowiednie obniżenie ciśnienia tętniczego.
W tym przeglądzie sytematycznym zadano pytanie, jakie są korzyści i działania niepożądane związane z zastosowaniem ACEI i ARB (pojedynczo lub w skojarzeniu) u chorych na stabilną chorobę niedokrwienną serca bez niewydolności serca lub z LVEF >40%, otrzymujących standardowe leczenie.
U chorych z kardiomiopatią niedokrwienną lub o innej etiologii i z wydłużonym czasem trwania zespołu QRS (szczególnie >=150 ms), w I lub II klasie NYHA, wszczepienie ICD-CRT zmniejszyło ryzyko zgonu lub zdarzeń związanych z niewydolnością serca.
