medycyna praktyczna dla lekarzy
medycyna praktyczna dla lekarzy
Ryzyko zgonu i zawału serca jest zwiększone u chorych na cukrzycę typu 2 i chorobę wieńcową (ChW), w porównaniu z osobami bez cukrzycy.
Antagoniści witaminy K (np. acenokumarol, warfaryna) zmniejszają ryzyko zgonu i udaru mózgu u chorych z migotaniem przedsionków, ale jednocześnie zwiększają ryzyko powikłań krwotocznych.
U osób obciążonych czynnikami ryzyka sercowo-naczyniowego, ale bez rozpoznanej choroby sercowo-naczyniowej, przewlekłe stosowanie statyn zmniejsza ryzyko zgonu z jakiejkolwiek przyczyny, poważnych zdarzeń wieńcowych i naczyniowomózgowych, zawału serca niezakończonego zgonem i rewaskularyzacji wieńcowej oraz nie zwiększa ryzyka choroby nowotworowej.
U pacjentów z podejrzeniem ZŻG na podstawie objawów klinicznych skala oceny prawdopodobieństwa klinicznego ZŻG a priori, obejmująca wybrane cechy kliniczne w połączeniu z wynikiem oznaczenia dimeru D testem paskowym, jest przydatnym narzędziem do wykluczania ZŻG w podstawowej opiece zdrowotnej.
U chorych na POChP w stadium II–IV wg GOLD stosowanie tiotropium, w porównaniu z placebo, zmniejsza ryzyko zdarzeń niepożądanych ogółem, poważnych zdarzeń niepożądanych i zdarzeń niepożądanych zakończonych zgonem oraz poważnych zdarzeń sercowo-naczyniowych i zgonu z przyczyn sercowo-naczyniowych.
U chorych na nadciśnienie tętnicze bez cukrzycy, obciążonych zwiększonym ryzykiem sercowo-naczyniowym ścisła kontrola skurczowego ciśnienia tętniczego (docelowo <130 mm Hg), w porównaniu ze zwykłą kontrolą (docelowo <140 mm Hg), zmniejsza ryzyko poważnych zdarzeń sercowo-naczyniowych łącznie oraz przerostu lewej komory serca stwierdzonego w EKG.
Czy u chorych ze STEMI przywiezionych do szpitala, w którym nie można przeprowadzić pierwotnej PCI, wczesna PCI (do 6 h po leczeniu fibrynolitycznym), w porównaniu z leczeniem standardowym, zmniejsza ryzyko zgonu, ponownego zawału serca, nawrotu niedokrwienia mięśnia sercowego, niewydolności serca lub wstrząsu kardiogennego oraz czy jest to postępowanie bezpieczne?
U chorych przewlekle dializowanych stosowanie leków hipotensyjnych zmniejsza ryzyko zdarzeń sercowo-naczyniowych i ryzyko zgonu z jakiejkolwiek przyczyny i z przyczyn sercowo-naczyniowych, niezależnie od występowania nadciśnienia tętniczego.
Zmniejszenie aktywności RAS poprzez stosowanie ACEI/ARB u chorych z PChN, w porównaniu z podawaniem placebo, zmniejsza ryzyko zdarzeń sercowo-naczyniowych, zawału serca i niewydolności serca u wszystkich analizowanych chorych łącznie, a także ryzyko niewydolności serca i zdarzeń sercowo-naczyniowych u chorych z nefropatią cukrzycową (zmniejszenie ryzyka zawału serca na granicy znamienności).
U dorosłych chorych z przewlekłą niewydolnością serca stosowanie β-blokerów wiąże się ze zmniejszeniem ryzyka zgonu z jakiejkolwiek przyczyny, przy czym efekt ten jest związany ze zwolnieniem rytmu serca, a nie z dawką leku.
