medycyna praktyczna dla lekarzy
medycyna praktyczna dla lekarzy
U chorych na cukrzycę typu 2 rozyglitazon w połączeniu z metforminą lub pochodną sulfonylomocznika, w porównaniu z leczeniem skojarzonym metforminą i pochodną sulfonylomocznika, zwiększył ryzyko niewydolności serca i złamań.
Stosowanie kwasu acetylosalicylowego (ASA) w prewencji pierwotnej zmniejsza ryzyko poważnych zdarzeń naczyniowych. Efekt ten jest mniejszy (o rząd wielkości) niż w przypadku prewencji wtórnej i, według autorów, bilans korzystnych efektów i zwiększonego ryzyka poważnych krwawień nie przemawia jednoznacznie za stosowaniem ASA w prewencji pierwotnej.
Skuteczność leku hipotensyjnego (diuretyku tiazydowego, inhibitora konwertazy angiotensyny, blokera receptora angiotensynowego lub blokera kanału wapniowego) w prewencji zdarzeń wieńcowych i udaru mózgu zależy głównie od stopnia obniżenia ciśnienia tętniczego.
U chorych z napadowym lub przetrwałym migotaniem przedsionków (AF), obciążonych dodatkowymi czynnikami ryzyka, stosowanie dronedaronu, w porównaniu z placebo, wiązało się ze zmniejszeniem ryzyka niektórych zdarzeń sercowo-naczyniowych, w tym zgonu z przyczyn naczyniowych (głównie zgonu spowodowanego arytmią) i pierwszej hospitalizacji z powodu zdarzeń sercowo-naczyniowych (głównie pierwszej hospitalizacji z powodu AF) oraz z częstszym występowaniem skutków niepożądanych ogółem (ryzyko poważnych skutków niepożądanych nie było zwiększone); stwierdzono też nieznamiennie mniejszą śmiertelność ogólną.
U chorych na dotychczas nieleczoną inwazyjnie ciężką chorobę wieńcową przezskórna interwencja wieńcowa, w porównaniu z pomostowaniem aortalno-wieńcowym (CABG), wiąże się z większym ryzykiem poważnego zdarzenia sercowego lub naczyniowomózgowego (głównie potrzeby ponownej rewaskularyzacji), ale z mniejszym ryzykiem udaru mózgu w ciągu 12 miesięcy od zabiegu.
U chorych z migotaniem przedsionków, obciążonych zwiększonym ryzykiem udaru mózgu, u których nie można zastosować antagonistów witaminy K, leczenie skojarzone klopidogrelem z kwasem acetylosalicylowym (ASA), w porównaniu z placebo i ASA, zmniejszyło ryzyko poważnych zdarzeń naczyniowych i udaru mózgu, ale zwiększyło ryzyko ciężkiego i dużego krwawienia.
Stosowanie NSLPZ u chorych z przewlekłą niewydolnością serca wiązało się ze zwiększeniem ryzyka zgonu i hospitalizacji z powodu zawału serca i z powodu niewydolności serca.
Diuretyki, w porównaniu z placebo, zmniejszają ryzyko zgonu i hospitalizacji z powodu zaostrzenia niewydolności serca.
U chorych na nadciśnienie tętnicze obciążonych dużym ryzykiem wystąpienia zdarzeń sercowo-naczyniowych leczenie skojarzone benazeprylem i amlodypiną, w porównaniu z leczeniem benazeprylem i hydrochlorotiazydem, zmniejszyło ryzyko zdarzeń sercowo-naczyniowych lub zgonu z przyczyn sercowo-naczyniowych.
U osób po zawale serca przyjmujących klopidogrel zaobserwowano, że jednoczesne przyjmowanie IPP wiązało się z większym zagrożeniem ponownym zawałem serca, w porównaniu z osobami nieprzyjmującymi IPP.
