medycyna praktyczna dla lekarzy
medycyna praktyczna dla lekarzy
Spośród chorych hospitalizowanych po raz pierwszy z powodu niewydolności serca i rozpoczynających farmakoterapię tylko 16% otrzymało leczenie skojarzone 3 preparatami, a jedynie 50% kontynuowało stosowanie β-blokerów i inhibitorów RAS po 2 latach od diagnozy.
Wyniki pochodzące z tej obserwacji wskazują, że u chorych z NS i ICD przerwa w stosowaniu β-blokerów w okresie poprzedzającym wszczepienie urządzenia stymulującego serce może zwiększać ryzyko zarówno adekwatnych, jak i nieadekwatnych terapii nisko- i wysokoenergetycznych generowanych przez ICD, pozostając bez wpływu na śmiertelność.
Prof. Małgorzata Lelonek przestawia wyniki wybranych badań na temat leczenia niewydolności serca ogłoszone podczas konferencji Europejskiego Towarzystwa Kardiologicznego, która odbyła się w Barcelonie w dniach 26-29 sierpnia 2022 r.
Jak często występują te powikłania? Jaka jest optymalna diagnostyka i leczenie? Jakie są odległe konsekwencje? Jak zidentyfikować osoby z grupy ryzyka?
Prof. Harriette Van Spall przedstawia trzy najważniejsze zasady w diagnostyce i leczeniu niewydolności serca: (1) rozpoznawanie stanów i chorób zwiększających ryzyko niewydolności serca i ich odpowiednie leczenie, (2) stosowanie terapii 4-lekowej obejmującej inhibitor neprylizyny z blokerem receptora angiotensynowego (ARNI), β-adrenolityk, antagonistę receptora mineralokortykosteroidowego oraz inhibitor kotransportera sodowo-glukozowego typu 2 (SGLT2), (3) kontynuowanie leczenia niewydolności serca u chorych w okresie remisji i normalizacji frakcji wyrzutowej.
Na pytanie do eksperta odpowiada dr hab. Renata Główczyńska.
Wytyczne PTK i ESC dotyczące niewydolności serca zalecają stosowanie leków moczopędnych do łagodzenia objawów i oznak niewydolności serca, szczególnie natężonych w okresach zaostrzeń choroby, a będących skutkiem retencji wody w organizmie.
Autorzy przedstawiają aktualne definicje niewydolności serca z zachowaną frakcją wyrzutową, trudności w rozpoznaniu, algorytm echokardiograficznej oceny dysfunkcji rozkurczowej oraz kompleksowe postępowanie diagnostyczne.
Dr n. med. Piotr Feusette omawia trzy filary, na których powinno się opierać postępowanie z pacjentem po zawale serca: farmakoterapię, rehabilitację i zmianę stylu życia.
