medycyna praktyczna dla lekarzy
medycyna praktyczna dla lekarzy
Prof. dr hab. n. med. Andrzej Gackowski o zasadach diagnostyki niskogradientowej stenozy aortalnej.
Prof. dr hab. n. med. Zbigniew Gąsior omawia różnice pomiędzy europejskimi i amerykańskimi wytycznymi leczenia wad zastawkowych serca.
Prof. dr n. med. Piotr Hoffman omawia zasady leczenia nadciśnienia tętniczego u chorego ze zwężeniem zastawki aortalnej.
Umiarkowanie ciężkie i ciężkie postaci wad wrodzonych serca (WWS) występują u około 6 na 1000 żywo urodzonych dzieci. Szacuje się, że prawdziwa częstość WWS, w tym niewielkiego ubytku w części mięśniowej przegrody międzykomorowej i dwupłatkowej zastawki aorty, jak również innych wad o łagodniejszym charakterze, może wynosić 75 na 1000 żywo urodzonych dzieci.
53-letniego mężczyznę skierowano do poradni przyklinicznej z powodu zmniejszenia tolerancji wysiłku (NYHA II) od wielu miesięcy, bez współistniejących chorób.
43-letnia kobieta z ograniczeniem tolerancji wysiłku (II klasa NYHA) od około roku oraz powiększeniem lewej komory, została skierowana do poradni kardiologicznej przez lekarza pierwszego kontaktu w celu dalszej diagnostyki.
66-letni mężczyzna z wieloletnim nadciśnieniem tętniczym (stopnia 3 wg European Society of Hypertension [ESH] i European Society of Cardiology [ESC]), nadwagą, hipercholesterolemią, wieloletni palacz tytoniu (nie pali od roku, palił przez 40 lat, ok. 20 papierosów dziennie), przebył operację wymiany zwężonej zastawki aortalnej na stentową protezę biologiczną Medtronic Hancock II.
Mężczyzna z rozpoznanym przed kilkoma laty ubytkiem w przegrodzie międzykomorowej (VSD) został przyjęty do kliniki z powodu nasilenia od około 3 miesięcy duszności wysiłkowej (przy przyjęciu II/III klasa NYHA) oraz bólu dławicowego.
