Strategia inwazyjna leczenia chorych z niestabilną dławicą piersiową lub zawałem serca bez uniesienia ST, w porównaniu ze strategią zachowawczą, zmniejsza łączne ryzyko zgonu, zawału serca i ponownej hospitalizacji (głównie hospitalizacji) u mężczyzn oraz u kobiet ze zwiększonym stężeniem CK-MB lub troponiny sercowej.
U chorych z niewydolnością serca i migotaniem przedsionków terapia mająca na celu utrzymanie rytmu zatokowego nie zmniejsza ryzyka zgonu, udaru mózgu i pogorszenia niewydolności krążenia, w porównaniu z leczeniem kontrolującym częstotliwości rytmu komór.
U chorych na stabilną chorobę wieńcową z dysfunkcją skurczową lewej komory dodanie iwabradyny, w porównaniu z dodaniem placebo, do rutynowo stosowanych leków nie zmniejszyło ryzyka ocenianych zdarzeń sercowo-naczyniowych w całej badanej populacji. W podgrupie chorych ze spoczynkową częstotliwością rytmu serca >=70/min stwierdzono zmniejszenie ryzyka powikłań choroby wieńcowej (hospitalizacji z powodu zawału serca, hospitalizacji z powodu zawału serca i niestabilnej dławicy piersiowej łącznie oraz rewaskularyzacji wieńcowej). Według autorów badania iwabradyna może znaleźć zastosowanie w tej grupie chorych w celu uzyskania korzystnych efektów wieńcowych, ale wymaga to potwierdzenia w kolejnych badaniach klinicznych.
Telmisartan nie zmniejszył znamiennie ryzyka powtórnego udaru mózgu, poważnych zdarzeń sercowo-naczyniowych i cukrzycy u chorych po przebytym niedokrwiennym udarze mózgu.
U chorych na cukrzycę typu 2 obciążonych ryzykiem chorób sercowo-naczyniowych intensywne leczenie hipoglikemizujące oparte na gliklazydzie MR i dodatkowo na innych lekach przeciwcukrzycowych (HbA1c =<6,5%), w porównaniu ze standardowym leczeniem hipoglikemizującym (HbA1c według lokalnych wytycznych), zmniejszyło ryzyko powikłań makro- i mikroangiopatycznych analizowanych łącznie oraz ryzyko powikłań mikroangiopatycznych analizowanych łącznie, głównie dzięki zmniejszeniu ryzyka rozwoju lub pogorszenia nefropatii (głównie poprzez zmniejszenie ryzyka rozwoju makroalbuminurii), oraz zmniejszyło ryzyko wystąpienia mikroalbuminurii, natomiast wiązało się z częstszym występowaniem ciężkiej hipoglikemii.
ASA w połączeniu z dipirydamolem ER zapobiegały powtórnemu udarowi mózgu z podobną skutecznością jak klopidogrel
Stosowanie kwasu foliowego i witamin z grupy B nie wpłynęło na ryzyko incydentów sercowonaczyniowych i ryzyko zgonu w grupie kobiet obciążonych zwiększonym ryzykiem chorób sercowo-naczyniowych, chociaż spowodowało istotne zmniejszenie stężenia homocysteiny w osoczu.
U chorych na cukrzycę, w przeliczeniu na redukcję stężenia cholesterolu LDL o 1 mmol/l, statyny zmniejszają ryzyko zgonu z przyczyn naczyniowych (na granicy znamienności), poważnego incydentu naczyniowego, poważnego incydentu wieńcowego, rewaskularyzacji wieńcowej i udaru mózgu. Nie obserwowano znamiennego wpływu na ryzyko zgonu z jakiejkolwiek przyczyny, zgonu z przyczyn innych niż naczyniowe, zgonu z przyczyn wieńcowych i zgonu z przyczyn naczyniowych innych niż wieńcowe.
Leczenie skojarzone oboma lekami nie wpłynęło korzystniej na ryzyko naczyniowe niż sam ramipryl i wiązało się z częstszym występowaniem zdarzeń niepożądanych – upośledzenia czynności nerek, hipotensji, omdleń i biegunki, będących przyczyną przerwania leczenia.
U chorych w wieku >=80 lat z utrwalonym nadciśnieniem tętniczym stosowanie indapamidu albo indapamidu i peryndoprylu w leczeniu nadciśnienia tętniczego w celu osiągnięcia wartości ciśnienia tętniczego <150/80 mm Hg zmniejsza ryzyko zgonu z jakiejkolwiek przyczyny, ryzyko zgonu z powodu udaru mózgu oraz ryzyko incydentów sercowo-naczyniowych i ryzyko niewydolności serca.